Συζητάμε έναν χρόνο για το atypical excellence ή για το atypical X-cellence, όπως εμένα μου ταιριάζει να το σκέφτομαι, μιας και αυτό το X με ενθουσιάζει, σαν μικρό παιδί. Είναι το κάτι διαφορετικό, το κάτι μαγικό και μοναδικό του καθενός και της καθεμιάς μας. Τo ΑΧ. Γιατί όχι; Έχουμε το UX, τώρα και το AX!
Ομολογώ ότι, έχω διάσπαρτες σημειώσεις και σχεδόν έτοιμα, δύο έως και τρία κείμενα, για να βγουν στον αέρα, που αφορούν στο atypical και typical όλον μας, το βιο-αβίωτο-γραφικό μας, τον atypical x-ce-lens και άλλα έμορφα περί περσπεκτιβικών φακών, αλλά δεν θα πάρουν ακόμα, τη σειρά τους, γιατί αυτό που συνέβη το Σάββατο, σχεδόν 200χλμ. από την απολαυστική ρουτίνα του Σαββατοκύριακού μου, είναι από αυτά που με ταρακουνούν, πετάω σκούφια και κασκέτο και ανοίγω υπολογιστή. Σε τι αναφέρομαι; Στα 37 -χρυσά- λεπτά του panel Beyond Borders: Stories of Atypical Success, μία πρωτοβουλία της SOCIALDOO, ενορχηστρωμένη στο πλαίσιο του Delphi Economic Forum.
Το panel ολοκληρώθηκε, οι ιστορίες αποτυπώθηκαν και σκέφτομαι ότι τα χαρακτηριστικά αυτού του atypical successful group of shiny people, που μίλησε, ήταν σίγουρα η αποδοχή, η ανθρωπιά, το θάρρος, η επιμονή, το keep walking σε κάθε αποτυχία και η απίστευτα γοητευτική αδιαφορία για το τυπικά αδύνατο.
«Δεν πληρούσαμε κανένα από τα κουτάκια που θα έπρεπε να πληροί ένας management consultant… Έχουμε προσλάβει ανθρώπους που έχουν αποτύχει σε άλλα πράγματα, ανθρώπους που δημιουργούσαν, όπως να γράφουν κώδικα, αλλά δεν έχουμε προσλάβει ποτέ κάποιον που να έχει εμπειρία σε consulting… Κάναμε όλα τα πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις για να μεγαλώσεις έναν τέτοιο management consulting οργανισμό. Παρ’ όλα αυτά, είμαστε εδώ… Έχουμε ξεπεράσει το ερώτημα «Τι πανεπιστήμιο έχεις τελειώσει;». Έχουμε φτιάξει ένα ολόκληρο σύστημα για το πώς μπορούμε να διαγνώσουμε αξίες τις οποίες ψάχνουμε στους ανθρώπους που θα έρθουν στην ομάδα μας», είπε, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Βαρέλογλου, Co-Founder & Managing Partner της REBORRN και ειλικρινά, νιώθω ελπίδα μετά τα 5 λεπτά που μίλησε.
«Δεν υπάρχει στο μυαλό μας ότι είμαστε στην Πάτρα. Είτε είμαστε στην Πάτρα, είτε στην Αθήνα, είτε στην Αγγλία δεν έχει για μας σημασία», είπε ο Managing Director της Think Silicon, Γιώργος Σιδηρόπουλος, όταν ερωτήθηκε ποια είναι η κινητήριος δύναμη, για να φτάσει μία ομάδα από την Πάτρα να πουλά επεξεργαστές σε όλο τον κόσμο. Επίσης, αναφέρθηκε σε μία σειρά αποτυχιών, ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό και απενοχοποιημένο. Και το πιο σημαντικό, χωρίς καμία παύση εργασιών μετά από κάθε αποτυχία. Συνέχισαν, μεθ’ όρμης ακαθέκτου, που θα έλεγε και η Managing SOCIALDOOer Ελένη Σουράνη και για αυτό ήρθε η επιτυχία και μετέπειτα η εξαγορά από μία παγκόσμια δύναμη της τεχνολογίας.
«Ξυπνήστε, να αδράξουμε τη ζωή» έλεγε η μητέρα της Ελένης Τσατσαρωνάκη, CEO, στην εταιρεία «το Μάννα», Αρτοποιία Τσατσαρωνάκη. «Πυξίδα ήταν το σώμα μας, ο ανθρώπινος οργανισμός, ο μεταβολισμός μας», είπε η ίδια για την ανάπτυξη των προϊόντων «το Μάννα», που έχουν σημείο αναφοράς την καινοτομία και την παράδοση και αποτελούν για την εταιρεία, αλλά και για την ίδια την κυρία Τσατσαρωνάκη, μία ολόκληρη φιλοσοφία.
«Να κάνουμε κάτι που αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό» ήταν η ανάγκη πίσω από το διεθνώς επιτυχημένο, πια, brand γiaγia and friends, όπως ανέφερε ο Βαγγέλης Λιάκος, Co-Founder του Beetroot Design Group. Και συνέχισε, στο ερώτημα του πώς μία από τις πιο δημιουργικές εταιρείες της Ελλάδας διαχειρίζεται το ταλέντο, λέγοντας, «Δεν έχει σημασία τόσο η σπουδή. Να έχει κάποιος κίνητρο μέσα του να ενταχθεί στην ομάδα, αυτό το κίνητρο είναι που θα δώσει υπεραξία. Να πάει κάτι λάθος και να μπορούμε να ξαναρχίσουμε μαζί. Είναι πολύ σημαντικό το λάθος και πώς ο καθένας το διαχειρίζεται».
«Δεν έχω τρέξει ποτέ μαραθώνιο, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβω πριν 10 χρόνια, γιατί π.χ. 30.000 άτομα έχουν, ήδη, δηλώσει συμμετοχή, μέσα σε μία μόλις ώρα, για τον Μαραθώνιο του Νοεμβρίου…». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την τοποθέτησή του ο Σωτήρης Κυρανάκος, Γενικός Διευθυντής του ΣΕΓΑΣ. «Η αριστεία δεν έχει σχέση με αθλητικά ούτε με μαθηματικά κριτήρια. Η αριστεία είναι να πετυχαίνεις τον σκοπό και τον στόχο σου. «Όταν παρακολουθήσεις αυτούς τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους, τότε καταλαβαίνεις τι σημαίνει Μαραθώνιος.» Και συνέχισε με την – ανατριχιαστικά – συγκινητική ιστορία της Βασιλικής που ήθελε να τρέξει και της Σόνιας που της έδωσε το χέρι και της είπε «Θα πάμε μαζί». Αλλά, θα μου επιτρέψετε να μην γράψω κάτι άλλο γι’ αυτό. Αξίζει, να ακούσετε την αφήγηση του ίδιου στο video.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να κάνω ένα rewind στην εισαγωγή του panel και συγκεκριμένα στην εμπνευστική και ευφυέστατη -κατ’ εμέ- αναφορά, του δικού μας – αλλά και της Ευρώπης – Παναγιώτη Κακολύρη, στα δελφικά παραγγέλματα που, συνειδητοποιούμε ότι αρκετά από αυτά, χωρίς να το έχουμε μεθοδεύσει, τα έχουμε ενσωματώσει στη φιλοσοφία της μη τυπικής αριστείας. «Φτάσε στο τέλος χωρίς να δειλιάσεις», ένα από αυτά που ανέφερε, και πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορούσε να έχει φανταστεί ο Παναγιώτης, αλλά και όλοι οι παρευρισκόμενοι, το τέλος που έδωσε ο Κώστας Κεντέρης, Αντιπρόεδρος του ΣΕΓΑΣ και χρυσός ολυμπιονίκης, όταν με αποφασιστικότητα είπε: «Αφήστε με να κλείσω». Από όλη τη συζήτηση, αυτό με συγκίνησε περισσότερο κι ας ήρθε το οργανικό και αυθόρμητο βαϊραλιτέ από το, ακριβώς μετά, «Είμαι ο Κώστας Κεντέρης και ήρθε η ώρα να ξανασυστηθώ.»
Μέσα από το προσωπικό μου atypical Χ-ce-lens, που λατρεύει το humane και το αληθινό, μέσα από αυτόν τον φακό, αυτό που είδα στο «Αφήστε με να κλείσω» ήταν, μία επίκληση στο εδώ και τώρα, στο εδώ που υπάρχει σε απόθεμα η αποδοχή, εδώ που η προσδοκία για το αλάνθαστο και το μόνιμα επιτυχημένο καταρρίπτεται, ναι, εδώ είναι ο χώρος για να επανασυστηθώ. Θα κλείσω… και συγχρόνως θα ανοίξω. Μεγαλείο το άνοιγμα, το out of the comfort zone, το γνήσιο, το ουσιαστικό. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να έχεις καλλιεργήσει, αβίαστα και ειλικρινώς ανυποψίαστα, το εύφορο έδαφος για μια τόσο σημαντική και ανθρώπινη στιγμή.
Μια στιγμή για την οποία, νομίζω, όλοι στην ομάδα που λέγεται SOCIALDOO, είμαστε ευγνώμονες.
Σκέφτομαι ότι αν εμείς επαναπροσδιορίζουμε την αριστεία, την επιτυχία, τις δημόσιες, αλλά και τις εργασιακές σχέσεις, ο Κώστας Κεντέρης με την επανασύστασή του, επαναπροσδιόρισε εαυτόν, άλλαξε άρδην την ενέργεια γύρω από το όνομά του και έστρεψε το βλέμμα και την προσοχή μας στην ουσιαστική αγάπη και προσφορά στον αθλητισμό.
Ο Κώστας Κεντέρης, το Σάββατο 13 Απριλίου του 2024, έστρεψε τον Atypical X-ce-lens των Δελφών στο θάρρος, στο κερδισμένο, με κόπο, χάρισμα ενός ανθρώπου, να αξιοποιεί το λάθος με ευελιξία και να το αναγραμματίζει σε άθλο.
Αυθεντική δεξιότητα μη τυπικής αριστείας λέγεται αυτό και όταν πια θα έχει εντυπωθεί στο ακέραιο μέσα μας, εύχομαι το τυπικό με το ατύπικο να γίνουν ένα. Και να αποτελούν, απλά, ένα skill της universal και χωρίς δεκανίκια καθημερινής ευτυχίας.
