Ο Δημήτρης Παπανώτας κατάφερε να γίνει το πρόσωπο της ημέρας με τα όσα είπε πρόσφατα για τις «γυναίκες στην Ευρώπη που δεν έχουν πραγματικά προβλήματα, εκτός αν πάνε μόνες τους και διαλέξουν έναν σκάρτο άντρα» ή κάπως έτσι. Εξίσου μεγάλος ντόρος έγινε με κάτι παλιότερες αναρτήσεις της Ελεονώρας Μελέτη για κάτι σεξουαλικά πράγματα. Μεγάλος ντόρος, μεγάλες διαμαρτυρίες, αποπομπή του κυρίου Παπανώτα, κ.ο.κ. Ποιος νοιάζεται, όμως;
Η αλήθεια είναι ότι μάλλον κανένας. Και κυρίως δεν νοιάζεται ο Έλληνας ψηφοφόρος, ο οποίος τους βλέπει κάθε μέρα στην τηλεόραση, είναι «δικά του» παιδιά, οικεία, και πιθανότατα θα τους στείλει στην Ευρωβουλή. Η ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι ούτε εμάς θα έπρεπε να μας νοιάζει πολύ τι έγραψε προ ετών η κυρία Μελέτη στα social media, ή αν του κυρίου Παπανώτα τού ξέφυγε και ένα σεξιστικούλι μέσα στις ατελείωτες ώρες που περνάει στα τηλεοπτικά πάνελ, λέγοντας πολλά για να πει ουσιαστικά τίποτε.
Άλλο θα έπρεπε να μας νοιάζει. Τι κάνουν ακριβώς εκεί που τους στέλνουμε –χρυσοπληρώνοντάς τους– οι Έλληνες ευρωβουλευτές. Τα υπόλοιπα είναι λίγο για λαϊκή κατανάλωση, όπως οι εκπομπές του κυρίου Παπανώτα και της κυρίας Μελέτη.
Απάντηση υπάρχει, είναι απολύτως μετρήσιμη και καθόλου ενθαρρυντική. Ο BCW Influence Index έχει δημιουργήσει έναν δείκτη με βάση τον οποίο αξιολογούνται όλοι οι (σ.σ.: 705, συνολικά) ευρωβουλευτές, λαμβάνοντας υπόψη τις πρωτοβουλίες που παίρνουν, τη συμμετοχή τους στις εργασίες της ολομέλειας και στις επιτροπές, καθώς και τις ερωτήσεις που καταθέτουν και τις θέσεις που καταλαμβάνουν.
Η Ελλάδα έχει 21 ευρωβουλευτές. Η ανάλυση του BCW Influence Index δείχνει πολλά και πολύ ενδιαφέροντα, πέραν του βασικού, ότι δηλαδή στους πρώτους 100 ευρωβουλευτές δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας, ενώ υπάρχουν έξι στις τελευταίες 100 θέσεις.
Στο σύνολο της βαθμολογίας η Ελλάδα βρίσκεται στην 24η από τις 27 θέσεις. Η Πορτογαλία, με παρόμοιο πληθυσμό και εμπειρία, βρίσκεται στην 3η θέση. Στο μεταξύ, ο καλύτερος κύπριος ευρωβουλευτής βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση από τον χειρότερο μαλτέζο.
Στη θέση 112 βρίσκουμε τη Μαρία Σπυράκη, εκλεγμένη με τη Νέα Δημοκρατία (μέλος του ΕΛΚ – Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος). Στη θέση 218 τον Δημήτρη Παπαδημούλη, εκλεγμένο με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά πλέον μέλος της Νέας Αριστεράς (μέλος της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Τελευταίος ο Νίκος Παπανδρέου, εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ (μέλος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών) στη θέση 700, επί 705. Εντάξει, αυτός έχει και μια δικαιολογία, καθώς είναι στην Ευρωβουλή μόλις έναν χρόνο, ως αντικαταστάτης του Νίκου Ανδρουλάκη. Οι άλλοι;
Στις πρώτες 350 θέσεις, μέχρι τη μέση δηλαδή, έχουμε μόλις πέντε ευρωβουλευτές.
Οι γενικές επιδόσεις της Ελλάδας είναι από μετριότατες έως κακές. Και αυτό είναι πολυπαραγοντικό. Ενας από τους παράγοντες είναι ότι εννιά έλληνες ευρωβουλευτές είναι «μη εγγεγραμμένοι», δεν εντάσσονται δηλαδή σε καμία πολιτική ομάδα. Αποτελούν ένα θηριώδες 40% των ελλήνων ευρωβουλευτών, το υψηλότερο ποσοστό που καταγράφεται στο Ευρωκοινοβούλιο, με τον μέσο όρο των μη εγγεγραμμένων βουλευτών σε αυτό να βρίσκεται στο μόλις 6,5%. Είναι οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής και οι Ανεξάρτητοι (Γεωργούλης, Καϊλή, κ.λπ.).
Όλοι αυτοί δρουν μεμονωμένα και χωρίς τη δυνατότητα παρέμβασης που τους δίνει η συμμετοχή σε κάποια ομάδα. «Είναι σαν η Ελλάδα να δικαιούται 21 ευρωβουλευτές αλλά να στέλνει μόλις τους μισούς» όπως το έθεσε ο Αντώνης Παπακώστας, διδάκτωρ Πληροφορικής από το Πανεπιστήμιο Pierre et Marie Curie του Παρισιού και στο παρελθόν επί χρόνια υπεύθυνος για το Ευρωβαρόμετρο.
Ένα άλλο θέμα είναι η απόδοση ευθυνών. Ποιος τους ελέγχει; Ποιος τους «τραβάει το αυτί» αν τεμπελιάζουν; Ποιος στην Ελλάδα ξέρει καν τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί; Πώς κρίνονται και από ποιον;
Παίρνει κανένας από τους ψηφοφόρους τη λίστα με το έργο τους στην Ευρωβουλή για να διαπιστώσει αν όντως συμμετέχουν ή περιφέρονται; Εξετάζει κανείς την αποτελεσματικότητα του έργου τους;
Φυσικά και όλα αυτά επιστρέφουν σε ένα πράγμα: την πολύ μικρή σημασία που δίνουμε στις ευρωεκλογές, οι οποίες στην Ελλάδα λειτουργούν αποκλειστικά ως άτυπη δημοσκόπηση για τα κόμματα. Επιλογές εντυπωσιασμού, «τακτοποίησης ημετέρων» και λαϊκής δημοφιλίας, άσχετες κατά κανόνα με την εμπειρία, τις δυνατότητες και τις ικανότητες των υποψηφίων, οι οποίες οδηγούν στο παραπάνω αποτέλεσμα.
Ποιος μπορεί να το αλλάξει αυτό; Τα κόμματα, αρχικά, τα οποία πρέπει να καταλάβουν ότι στην Ευρωβουλή δεν κάνουμε πασαρέλα ούτε τηλεοπτικό πάνελ. Αποφασίζονται πολύ σημαντικά πράγματα εκεί, τα οποία επηρεάζουν τις ζωές όλων μας. Οι ψηφοφόροι κατά δεύτερον. Δεν κοστίζει πολύ να ασχοληθείς λίγο με το ποιος είναι αυτός που θα πας να ψηφίσεις.
Εκτός αν δεν σε νοιάζει ποιος νομοθετεί για σένα. Περίπτωση κατά την οποία δεν μπορείς μετά και να παραπονείσαι.
